Nog een berichtje over film, dit keer een gehuurde en niet geschikt voor kinderen. Wel voor lange donkere herfst- en winteravonden. Dan geef ik me graag over aan één van mijn favoriete bezigheden, film kijken. En gisteravond was dat
The Mourning Forest uit 2007 van de Japanse filmmaakster Naomi Kawase die ik gemist had in de bioscoop. Het is een verhaal over rouw en wordt verteld met een demente man die na 33 jaar nog steeds zijn overleden vrouw mist en zijn verzorgster die haar zoontje verloor. De derde persoon is de overweldigende groene omgeving die net zoveel karakter en emoties laat zien als de acteurs. Er is zoveel groen dat iedere andere kleur erdoor omgeven wordt. Een theeplantage, rijstvelden, groene pompoenen en watermeloenen, grassen, bamboe, struiken, bomen, van lichtgroen naar knettergroen, naar donkergroen, blauwgroenen en bruingroenen. Wow. En die omgeving geeft rust, troost, wordt ruw, huilt, ademt en brult mee met de acteurs die tot de kern van hun rouw komen bij het graf van de overleden vrouw midden in het bos en boven op een berg.
Zoveel verdriet, toch geen trieste film. Eerder een meditatie zonder afleiding, alles ademt en ondergaat dat rouwen. Mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten